Sonbahar...

Iki kelime yetiyor seni seven kalbi kirmaya,    

Sonra roman yazsan ne fayda…

Bu sarkiyi hepiniz dinlemissinizdir eminim, ama benim kadar kimin tuyleri bu kadar hassasiyet kazandi bilemem. Her dinlemede ayri bir diklesiyorlar J

Cunku benim icin gercekten beni anlatiyor dedigim bir sarki olmus.

Her sozunde gozumun onune baska bir yasanmis senaryom geliyor.

Simdi varsayalim ki adi sonbahar olsun bunda olani biteni yasatanin,

Benimde adim varsin olsun solan gul.

Derdi nedir bu sonbaharin neden soldurur gulleri.

Nerden bulur bu insanlar ben mutsuzken gulunecek seyleri.

Sizce neden erkekler hic anlamiyor bizi,

Neden solduruyorlar gulen yuzlerimizi, parliyan gozlerimizi, agzimizi bicak acmaz oluyor, gozlerimizi acip kapatiyoruz ama sirf soldurulmuslugun uzuntusunden akan damlalar dussun diye.

Halbuki onu ben renk katsin diye almistim hayatimin icine, bir boslugumu kapatsin diye asik olmustum ben ona, gidisiyle daha buyuk cukurlar acsin diye degildi ki.

Simdilerde bir neden ariyorum unutmak icin herseyi.

Yeni yilda geldi, belki yine sarkilardaki gibi yeni bir ask yeni bir renk gelir hayatimiza.

Belki nergiz oluruz bu kis aylarinda yeni bir askla biz.

Mis gibi kokan buna neden olan taze bir Toprak buluruz belki biz.